L e k k e r l e v e n kun je op het moment dat je het leven niet meer zo serieus neemt en daarmee tegelijkertijd je leven onwijs serieus gaat nemen.
In dit blog schrijf ik over (de (ver)nietigheid van) het serieuze leven.
Je bent lang niet zo belangrijk als je denkt
Heb je ooit eens nagedacht over wat voor miertje jij eigenlijk in werkelijkheid bent voor de aarde? En heb je ooit eens gevisualiseerd wat er van je overblijft vanuit het blikveld van het universum?
Vanuit dat perspectief ben je bij lange na niet zo belangrijk als je denkt te zijn. Begrijp me niet verkeerd je bent absoluut van waarde maar zonder jou gaat alles ook gewoon door.
Alles is blijvend in beweging
Zelfs wanneer je denkt stil te staan of wanneer je het gevoel hebt hard te moeten werken om stroming te creëren.
We laten onszelf wijs maken dat we van alles moeten en kunnen manipuleren. Door het ego op een voetstuk te plaatsen hebben we een hele draai weten te geven aan ons leven. Alsof je van alles moet om gewoonweg te kunnen zijn, alsof je niks bent als je niks doet en alsof er geen leven bestaat als je niet leeft.
Hiermee slaan we de plank mis maar ergens vinden we dit ook best lekker.
Want ja, de prikkeling van het ego i s bevredigend en tevens ook nodig want anders is er niks te (be)leven.
Het denken te boven
De ervaring van de tijdelijke uit-stand van mijn e g o m i n d beschrijf ik in dít blog. Even waren er geen stemmetjes meer in mijn hoofd die me van alles wijs willen maken, even geen last van overtuigingen en vooral geen labelvorming van alles om me heen.
De tijdelijke afwezigheid van het ego plaatst het hele leven in een ander perspectief. Hierdoor wordt het mogelijk om verhalen en de bijbehorende drama’s van het leven te boven te stijgen, maar dat (in dit blog) even ter zijde.
Op het moment dat het ego niet meer mee doet wordt er geen betekenis meer gegeven aan alles om je heen. Zonder deze ‘labelvorming’ is er niks meer dan a l l – e e n – z i j n.
Voor mij was het de meest angstaanjagende ervaring die ik ooit gekend heb. Ik dacht namelijk werkelijk te sterven en dat is niet gek, want in de be-leving van mijn ego deed ik dat natuurlijk ook.
Eenmaal weer connected met de egomind ervoer ik vooral verwarring en rouw over het leven. De nietigheid van het leven beangstigde me en gaf me(n ego) een hopeloos gevoel.
Wat is het nut van de illusie die onze mind creëert om ons leven op aarde te kunnen be-leven wanneer we uiteindelijk toch op gaan in de ruimte van alles en niks?
Welke zin heeft het bestaan dan?
Een bevredigend antwoord op deze vraag heb ik met mijn egomind nog niet gevonden maar in zijnstoestand is alles (en niks) volkomen zoals het moet zijn en gewoonweg i s .
(De (ver)nietigheid van) het serieuze leven
Het leven is, zoals ik heb mogen ervaren, een illusie en deze levendige illusie is ook tevens de werkelijkheid van ons bestaan.
Het doorzien van het ego heeft alles veranderd en tegelijkertijd ook helemaal niets. Wel laat ik me meer door het leven l e i d e n in plaats van l i j d e n en dat is zeker een fijne bijkomstigheid.
Het leven komt en gaat geheel weer vanzelf, daar hoeven we niks voor te doen ook al denken we vaak van wel.
We hoeven enkel te leven en aan het ‘eind’ van leven ontstaat er vanzelf ruimte om te sterven en ook daar hoeven we niets voor te doen.
De kern van waar het leven werkelijk om draait
Het leven is een grote paradox. Al denk je de mogelijkheid te hebben om te kiezen, de niet gekozen zijde blijft altijd aanwezig.
Dus leer te zijn in het moment waarin je alles gewoon laat ontstaan zoals het heeft te ontstaan.
Ben met a l l e s dat er is, want het is er toch, hoe je het ook went of keert.
Dans, zing, creëer, blunder met succes, laat een scheet en eet b e w u s t nog eens een chocoladereep wanneer je besloten hebt ermee te stoppen.
De meest wijze les in het leven is is dat alles vergankelijk is.
Dus ben s e r i e u s niet zo serieus en ga l e k k e r l e v e n !
